czwartek, 26 grudnia 2013

24. "Znam mnóstwo par, które rozstały się przez odległość, która ich dzieliła."

/// MAM DLA WAS DZISIAJ MALUTKĄ NIESPODZIANKĘ ;) DOMYŚLACIE SIĘ? MAM NADZIEJĘ, ŻE SPODOBA SIĘ TO COŚ xD ///


~Harry ~
Obudziłem się i pierwsze co zobaczyłem, to piękne oczy Em wpatrujące się we mnie. Od razu się uśmiechnąłem.
- Witaj skarbie. – pocałowałem ją delikatnie
Wpatrywaliśmy się w siebie przez chwilę milcząc.
- Przepraszam za wczoraj. – powiedziała cicho, ciężko westchnąłem
- Już o tym mówiliśmy, tak? Nie masz za co przepraszać. – przysunąłem ją do siebie i pocałowałem w czoło – To ja powinienem Cię przeprosić…
- Przecież nie wiedziałeś. – przerwała mi – Dziękuję, że nie nalegałeś.
- Jak mógłbym to zrobić? To jest zbyt ważna sprawa. Ty musisz tego chcieć. Poczekam tyle, ile będzie trzeba. Nawet jeżeli to będzie całe życie. – ponownie pocałowałem ją w czoło
- Kocham Cię. – powiedziała i namiętnie mnie pocałowała
- Zrobię śniadanie. – powiedziałem i wyszedłem z sypialni udając się do kuchni
Zabrałem się za przygotowywanie śniadania mojej Em. Postawiłem na naleśniki. Najprostsze i najszybsze śniadanie. Przygotowałem ciasto i nalałem na patelnię odpowiednią jego ilość. Po chwili odwróciłem placek na drugą stronę. Jeszcze chwila i przyszedł czas na zdjęcie naleśnika z patelni. Ułożyłem go na talerzu i posmarowałem dżemem, kiedy następny naleśnik już się smażył. Następnie polałem go czekoladą, którą wcześniej rozpuściłem. Z kolejnym naleśnikiem zrobiłem to samo. Zaparzyłem herbatę i ustawiłem kubek na tacy zaraz obok talerza. Już wziąłem jedzenie i miałem zamiar iść do mojej dziewczyny, ale kątem oka dostrzegłem bukiet tulipanów stojący w salonie. Odstawiłem tacę na stół i udałem się po wysoką szklankę. Nalałem do niej zimnej wody i udałem się do salonu. Włożyłem jednego tulipana do szklanki i postawiłem ją obok talerza. Uznałem, że teraz mogę już iść na górę, więc wziąłem tacę i udałem się do Em. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko na mój widok. Podszedłem do niej i postawiłem tacę na jej kolana.
- Wygląda smakowicie. – oceniła – Dziękuję. – powiedziała i pocałowała mnie, usiadłem obok niej, Em zaczęła się zajadać – A ty nie jesz? – zapytała, zaprzeczyłem, uśmiechnęła się lekko, po czym ukroiła kawałek naleśnika – Proszę. – powiedziała i przystawiła jedzenie do moich ust, zawartość widelca szybko znalazła się w moich ustach
- To miało być twoje śniadanie. – stwierdziłem
- Jest moje. Dlatego mogę zrobić z nim co chcę, prawda? – zapytała, milczałem – Więc ja chcę, żebyś je zjadł razem ze mną- oznajmiła karmiąc mnie kolejnym kawałkiem
- Ale ja…
- Cicho. – przerwała mi z oburzeniem – Tak powiedziałam, więc tak ma być. – rozkazała
- Jesteś uparta. – powiedziałem z wyczuwalną pretensją w głosie
- Bywa. – odparła i wystawiła mi język, pocałowałem ją namiętnie

*****
Kilka miesięcy później
*****
~ EM ~
- Harry, co ty znowu wymyśliłeś? – zapytałam z oburzeniem
Harry prowadził mnie już jakieś 10 minut z zamkniętymi oczami. Ile można? Stwierdził, że ma dla mnie niespodziankę. Okay, rozumiem. Obiecywał mi już jakiś czas temu, że moje urodziny spędzimy wyjątkowo, ale nie spodziewałam się, że TAK to będzie wyglądać. Najpierw ta kolacja… Zapowiadało się bardzo romantycznie, ale teraz? Już nie wiem, co mam o tym myśleć. Harry, jesteś nieobliczalny. Przysięgam, że kiedyś umrę ze stresu przez to, co wymyślasz.
- Nie mogę Ci powiedzieć, bo już nie będzie niespodzianki. – stwierdził
- To powiedz mi chociaż, czy jeszcze daleko. – poprosiłam
- Jeszcze tylko chwila. – zapewnił – Uważaj, bo teraz będziemy się troszeczkę wspinać. – powiedział i lekko się zaśmiał
- Harry! Gdzie ty mnie wywiozłeś?! – oburzyłam się
Nienawidzę gór i Harry doskonale o tym wie. Dlaczego mnie tu zabrał? Moje urodziny miały być wyjątkowe!
- Do Hiszpanii! Przecież wiesz. – nie przestawał się śmiać – Okay. Już możesz zobaczyć. – pozwolił i zabrał swoją rękę z moich oczu
Nigdy nie spodziewałabym się takiego widoku. Nie sądziłam, że Harry jest takim romantykiem. Znajdowaliśmy się wśród skał. Na środku rozłożony był koc. Niedaleko stało kilka świeczek i zapalniczka. Po drugiej stronie koca stało czerwone wino. Uwielbiam czerwone wino!
- Podoba Ci się? – zapytał stojąc za mną i obejmując mnie w talii
Uśmiechnęłam się i odwróciłam się przodem do mojego chłopaka. Położyłam dłonie na jego karku.
- Kocham Cię. – wpiłam się w jego usta – To najcudowniejsze urodziny, jakie kiedykolwiek miałam.
- Poczekaj. To nie wszystko. – oderwał się ode mnie i zniknął za wielką skałą
Nie było go dłuższą chwilę.
- Harry? Gdzie ty jesteś? – zaczęłam się już martwić
- Tu. – usłyszałam za plecami, przez co wystraszyłam się i gwałtownie się odwróciłam
- Nie strasz mnie tak! – powiedziałam śmiejąc się
Harry trzymał piękny bukiet czerwonych róż. Moje ulubione. Podał mi kwiaty. Odruchowo od razu je powąchałam.
- Piękny. – wyszeptałam i wtuliłam się w jego tors
- Jeszcze to. – podał mi niewielkie pudełeczko
Chwyciłam je i szybko otworzyłam. Był tam przepiękny, złoty naszyjnik z symbolem wieczności.
Harry przyglądał się mi czekając na jakąkolwiek reakcję, a ja wpatrywałam się w naszyjnik jak w siódmy cud świata. Bo to był siódmy cud świata. Zawsze o takim marzyłam. Wreszcie się doczekałam. Mało tego, otrzymałam ten prezent od najwspanialszego faceta na ziemi – od MOJEGO faceta.
- Jest prześliczny. – wydusiłam, moje oczy już się zaszkliły ze wzruszenia, a na twarzy loczka pojawił się szczery uśmiech
Przyciągnęłam do siebie chłopaka i mocno go przytuliłam. Po chwili Harry wziął ode mnie naszyjnik i stanął za mną. Poczułam, że na mojej szyi wisi już moje „cudeńko”. Szatyn powrócił na swoje wcześniejsze miejsce.
- Chcę, żeby ten naszyjnik Ci o mnie przypominał. – powiedział poważnym tonem – Niedługo jest kolejna trasa. Kiedy wyjadę, będziesz miała cząstkę mnie przy sobie, ale tylko wtedy, kiedy będziesz miała go przy sobie. – wskazał na naszyjnik
-Zawsze będę go miała na sobie. – obiecałam
Harry mnie pocałował, a po chwili już siedzieliśmy na kocu popijając wino. Chłopak zapalił świeczki, bo już zaczynało się ściemniać.

*****
30 minut później

*****
- Wracajmy do hotelu. – poprosiłam
- Jasne. – powiedział i pocałował mnie w czoło
Mój chłopak wstał i zabrał butelkę po winie i kieliszki. Ukrył je gdzieś za skałą.
- Nie zabierasz tego do hotelu? – zapytałam
- Nie. Rano po to wrócę. – oznajmił
Pomógł mi wstać. Złożyliśmy koc i Harry go wziął. Później podał mi mój bukiet kwiatów. Chwycił moją rękę i powolnym krokiem ruszyliśmy do hotelu, w którym się zatrzymaliśmy.

~ Harry ~
Otworzyłem drzwi i wpuściłem Em do środka. Odłożyłem koc na fotel i skierowałem się w stronę łóżka, aby na nim usiąść. Jednak poczułem dłoń mojej dziewczyny na swojej. Odwróciła mnie lekko w swoją stronę. Przyciągnęła mnie do siebie i wpiła się w moje usta. Poczułem jej dłonie na karku, swoje umiejscowiłem na jej talii. Całowała mnie coraz bardziej namiętnie. Oddawałem wszystkie pocałunki. Błądziła rękami po moim torsie. W końcu dotarła do krawędzi mojej bluzki. Jednym, zdecydowanym ruchem ściągnęła ją ze mnie. Wtedy już byłem pewien, o co chodzi. Zatrzymałem się na chwilę. Spojrzałem jej w oczy.
- Na pewno tego chcesz? – zapytałem, dziewczyna bez wahania przytaknęła – Jesteś pewna? – ponownie potwierdziła i znów zaczęła mnie całować – I nie robisz tego ze względu na mnie?
- Styles, do cholery! – krzyknęła – Chcę się z Tobą przespać, nie rozumiesz tutaj czegoś?! – zapytała z pretensjami, zaśmiałem się cicho i teraz to ja wpiłem się w jej usta
Pocałunki były coraz bardziej namiętne i… drapieżne. Krążyła po moich tatuażach swoimi smukłymi palcami, co było bardzo przyjemne. Zaczęliśmy się cofać w stronę łóżka. Po chwili siedziałem na jego krawędzi, a Em znajdowała się na moich kolanach. Nie przestawaliśmy się całować. Chwyciłem krawędź jej koszulki i szybko ją ściągnąłem. Zacząłem całować jej szyję. Wplotła palce w moje włosy. Schodziłem z pocałunkami coraz niżej, aż wreszcie dotarłem do biustu. Już chciałem ściągnąć, zupełnie niepotrzebny w tej chwili, stanik, ale zostałem powstrzymany. Poczułem delikatną dłoń na moim podbródku. Spojrzałem Em w oczy, a ta wpiła się w moje usta, tak, jakby była spragniona. Tak, jakby nie całowała mnie co najmniej kilka miesięcy. Popchnęła mnie tak, że leżała na mnie. Teraz to ona obdarowała pocałunkami moją szyję, tors, brzuch i powróciła do ust. Sięgnąłem do jej krótkich spodenek. Jak najszybciej rozpiąłem guzik i zamek, po czym gwałtownym ruchem zsunąłem spodenki z Em. Zamieniłem nas miejscami. Teraz to ona leżała pode mną. Uwielbiam dominować. Pozbyłem się swoich spodni i zacząłem całować jej brzuch. Zszedłem z pocałunkami jeszcze niżej. Zostawiałem delikatne malinki na wewnętrznej stronie jej ud. Całowałem ją coraz wyżej. Zaczęła coraz mocniej oddychać. Wiedziałem, że jej się to podoba.
- Harry… chodź tu… - powiedziała cicho, gdyby nie fakt, że byliśmy sami, pewnie nie usłyszałbym tego
Zrobiłem to, o co poprosiła mnie Em. Przyciągnęła mnie do siebie jeszcze bliżej. Znowu mnie pocałowała, tyle, że tym razem delikatnie. Już chciałem się pozbyć kolejnej części jej garderoby, ale zadzwonił mój telefon. Bez wahania go wyłączyłem i powróciłem do pocałunków. Znowu dzwonek. Tym razem to nie do mnie. Em sięgnęła po telefon leżący na szafce.
- Nie odbieraj. – poprosiłem, nie odebrała, rzuciła telefon na łóżko, uśmiechnąłem się i znowu zaczęliśmy nasz niekończący się pocałunek… ale… znowu telefon, wkurzyłem się, Em to zauważyła
- To tylko chwilka. – uspokoiła mnie
Nie patrząc na ekran nacisnęła zieloną słuchawkę.
- Tak… Udało się… Było świetnie… Tak, ale nie mogę rozmawiać. – słyszałem pojedyncze słowa mojej dziewczyny – Zayn. - oznajmiła
Telefon znów wylądował gdzieś na łóżku. Przyciągnęła mnie do siebie i…
…Telefon.
- No ja kurwa zwariuję! – krzyknąłem i chwyciłem telefon dziewczyny, Zayn, czego on do cholery chce? Nacisnąłem zieloną słuchawkę
- Masz zdenerwow…
- Czy ty kurwa nie rozumiesz tego, że jest zajęta? – przerwałem mu – Daj jej spokój! – krzyknąłem i się rozłączyłem po czym rzuciłem gdzieś telefon dziewczyny mając nadzieję, że po raz ostatni dzisiaj zadzwonił
Dziewczyna spojrzała na mnie z uśmiechem i mnie pocałowała.

~ Zayn ~
- I co się tam w końcu stało? – zapytał Niall
- Dlaczego była taka zdenerwowana? – dopytał Louis
- Ohyda! – krzyknąłem z grymasem na twarzy, wszyscy zaczęli się ze mnie śmiać
- Co się stało? – zapytał Li
- Oni się… - zaciąłem się - … fuuj – znowu rozśmieszyłem moich przyjaciół
- Chciałeś powiedzieć, że oni się… - zaczął Louis
- Tak. – przerwałem mu

~ Harry ~
 Nie przerywając pocałunków, pozbyłem się jej majtek. Później znowu była na górze. Wbrew pozorom, nie przeszkadzało mi to. Błądziłem palcami po jej plecach coraz bardziej zahaczając o zapięcie stanika.
- Zdejmij go. – rozkazała przerywając na chwilę pocałunek
Wykonałem rozkaz. I znów obróciłem Em tak, że leżała pode mną. Obdarzałem pocałunkami jej biust lekko go przygryzając, co przyśpieszyło oddech dziewczyny. Można było usłyszeć pojedyncze, ciche jęknięcia, co nie powiem, bardzo mnie satysfakcjonowało.
- Zrób to. – poprosiła cicho, spojrzałem na nią i delikatnie musnąłem jej usta – Tylko proszę, bądź delikatny.
Po raz milionowy ją pocałowałem. Zdjąłem moje bokserki i rzuciłem je gdzieś koło łóżka. W tej chwili nie obchodzi mnie, gdzie one się znajdują, są ważniejsze rzeczy.
- Teraz. – usłyszałem delikatny głos mojej dziewczyny
Przez chwilę jeszcze się waham, jednak wykonuję jej rozkaz. Gwałtownym, ale delikatnym ruchem wszedłem w moją Em, która przez chwilę ma na twarzy wypisany wielki grymas. Zamknęła oczy, jednak zauważyłem pojedynczą łzę spływającą po jej policzku. Byłem na siebie wściekły. Starałem się być jak najbardziej delikatny, ale mimo wszystko sprawiłem jej ból.
- Przepraszam Cię kochanie… Nie chciałem.. – zacząłem
- Nic nie mów. – nie pozwoliła mi dokończyć – Nie przestawaj. – poprosiła
Pocałowałem ją delikatnie i zacząłem wykonywać spokojne, delikatne ruchy. Em błądziła rękami po moich plecach. Przyciągnęła mnie bliżej siebie i patrzyła mi głęboko w oczy. Mogłem z nich wszystko wyczytać. Nie potrzebowaliśmy słów. Moje ruchy były coraz szybsze. Słyszałem ciche jęknięcia mojej dziewczyny.
- Kocham Cię! – powiedziała zdecydowanie głośniej
Jej oddech był niespokojny tak, jak mój. Coraz szybsze ruchy sprawiały wielką przyjemność nie tylko Em, ale też mi. Oboje cicho pojękiwaliśmy. Dziewczyna zamknęła oczy i wygięła się w łuk zaciskając palce na białym prześcieradle. Zauważyłem, że Em ledwo powstrzymuje krzyk, dlatego nachyliłem się do jej ucha.
- Nie jesteśmy w domu. – wyszeptałem
- Nie wytrzymam. – powiedziała  
Wiedziałem, że już jesteśmy o krok od końca, dlatego wpiłem się w jej usta, aby stłumić nasz krzyk. Nie chciałem plotek na temat ‘owocnego seksu Harr’ego Stylesa ze swoją ukochaną w hiszpańskim hotelu’. Jestem pewien, że ukazałby się taki artykuł.
Ostatnie, ale najszybsze i najmocniejsze pchnięcia zapewniły nam nieziemską przyjemność. Em wbiła swoje paznokcie w moje plecy, co spotęgowało moją rozkosz. W końcu doprowadziłem nas do orgazmu. Zaciskałem mocno zęby, żeby tylko nie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Em nie powstrzymała się, jednak mój język jej przeszkodził. Namiętnie ją pocałowałem i zakończyłem jej pierwszy seks. Opadłem na łóżko. Przyciągnąłem do siebie moją dziewczynę. Próbowaliśmy wyrównać nasze oddechy, ale to wcale nie było takie łatwe.
- Dziękuję. – wyszeptała i pocałowała mnie delikatnie
- To ja dziękuję.
*****
~ Harry ~
Obudziły mnie promienie słoneczne dochodzące zza okna. Spojrzałem na Em, która spała wtulona we mnie. Od razu przypomniał mi się wczorajszy wieczór. Spałem z wieloma kobietami, ale przysięgam, że nigdy nie było mi tak dobrze, jak wczoraj. Nie wyobrażam sobie lepszego seksu. Byliśmy w hotelu, dlatego musieliśmy się powstrzymywać, ale jeśli wyobrażę sobie, jak to będzie wyglądać w domu, to na samą myśl doznaję orgazmu. Styles, zwariowałeś. Jak można dostać orgazmu od myślenia? Oj można.
- Hej kochanie. – usłyszałem delikatny, zaspany głos mojej dziewczyny, która pocałowała mnie na powitanie – Dlaczego ty jesteś taki czerwony? – zapytała ze zdziwieniem wypisanym na twarzy
- Nieważne. – odpowiedziałem cicho i pocałowałem ją w czoło
No co? Miałem jej powiedzieć? Przecież by mnie wyśmiała. Pozostawię to dla siebie.
- Harry? – zaczęła
- Tak?
- Kiedy wyjeżdżacie w trasę? – zapytała
- Za tydzień. – odpowiedziałem
- Co? – poderwała się – I dopiero teraz mi to mówisz? – zirytowała się
- Nie chciałem Cię denerwować. – próbowałem ją uspokoić
- Szkoda, że nie powiedziałeś mi dzień przed wyjazdem! – krzyknęła i zamknęła się w łazience
Wiedziałem, że trasa to drażliwy temat, dlatego odciągałem to jak tylko się dało. Nie chciałem jej denerwować. Teraz wiem, że trzeba było jej powiedzieć zaraz po tym, jak się dowiedziałem o terminie.
Wstałem i udałem się do drzwi łazienki. Lekko zapukałem.
- Kochanie, otwórz. – odpowiedziała mi cisza – Błagam Cię. – dalej nic – Nie wygłupiaj się. Przecież nie będziemy rozmawiać przez drzwi. – usłyszałem, jak zamek się otwiera, a po chwili widzę Em, jej oczy były tak zaszklone, że nie wiem, czy cokolwiek widziała
- Na jak długo?
Kurwa! Znowu będzie zła…
- Na półtora miesiąca. – powiedziałem ze spuszczoną głową
- Słucham? – oburzyła się, nie dziwiłem się jej, łzy zaczęły spływać jej po policzkach
- Przepraszam, że nie powiedziałem Ci wcześniej…
- Jak ty to sobie wyobrażasz? – zapytała
- Będziemy do siebie dzwonić, są sms’y, jest skype… Jakoś damy radę. – mówiłem cicho
- Harry, to nie wypali. – teraz to moje oczy się zaszkliły
To nie może się tak po prostu skończyć. Nie przeżyję kolejnej straty.
- Dlaczego tak mówisz? Nie możemy tak myśleć. Wszystko będzie dobrze. – uspokajałem ją, załapałem jej dłonie
- Wierzysz w to? –przytaknąłem – Znam mnóstwo par, które rozstały się przez odległość, która ich dzieliła.
- Ale z nami tak nie będzie. Zobacz, to tylko miesiąc.
- Półtora miesiąca. – poprawiła mnie
- Tak, półtora. Ale co to jest dla nas? Jesteśmy silni! Damy radę! – przytuliłem moja dziewczynę
- Chciałabym, żebyś miał rację.
- Przekonasz się, że mam. – zapewniłem – Idziemy na plażę? – zapytałem – Dopiero jutro wyjeżdżamy, więc…
- Jasne. – przerwała mi i pociągnęła mnie w stronę wyjścia

sobota, 21 grudnia 2013

23. "Nie płacz, proszę."

~ EM ~
Budzę się czując przyjemne dreszcze na całym ciele, które powoduje nie kto inny, jak Harry. Składa delikatne pocałunki na mojej szyi. Mimowolnie się uśmiecham i cicho mruczę pod nosem, jednak szatyn musiał to usłyszeć, bo lekko się zaśmiał. Odwróciłam się twarzą do loczka.
- Witaj kochanie. – powiedział jeszcze zaspanym głosem, po czym wpił się w moje usta
- Lubię takie powitania. – stwierdziłam, kiedy już się od siebie oderwaliśmy
- Od dzisiaj już tak będzie codziennie. – oznajmił – Oczywiście pod warunkiem, że nie zmieniłaś zdania. – dopowiedział
- Chyba musiałabym się nad tym zastanowić. – powiedziałam na przekór mojemu chłopakowi
Po chwili zbliżyłam się do niego i delikatnie go pocałowałam. Cieszę się, że znów jesteśmy razem. Cholernie brakowało mi ten przepięknego uśmiechu, który powoduje słodkie dołeczki… jego narzekania, że nic mu się nie chce… jego zielonych tęczówek… jego pocałunków… jego głosu... HARR’EGO. Teraz znów mam go przy sobie. I mam nadzieję, że już tak pozostanie. Zrobię wszystko, żeby już nic się nie zmieniło.
- Musimy wstawać. – oznajmiłam – Jest już grubo po 11. Chłopcy już na pewno nie śpią…
- No to co? Są już dorośli. Dadzą sobie radę. – powiedział znudzonym głosem – Poleniuchujmy sobie jeszcze… Nie uważasz, że jest miło? – zapytał wtulając się we mnie i składając krótki, delikatny pocałunek na moim policzku
- Owszem, jest miło, ale nie chcę, żeby zdemolowali mi mieszkanie. – odpowiedziałam – Obawiam się, że jeżeli w tej chwili nie zejdziemy na dół, to nie będziesz miał gdzie się wprowadzić. – powiedziałam siadając na łóżku
- Najwyżej ty wprowadzisz się do mnie. Nie widzę problemu. – oznajmił przykrywając się kołdrą pod samą brodę
- Ale ja widzę. – powiedziałam i wstałam z łóżka
Wyciągnęłam ubrania z szafy i położyłam je na fotelu. Odwróciłam się przodem do łóżka, aby sprawdzić, czy Harry zdążył już wstać. Czego ty oczekujesz?
- Styles! Jeżeli w tej chwili nie wstaniesz z łóżka, to zmienię zdanie co do wspólnego mieszkania! – zagroziłam
Odwróciłam się z powrotem do moich ubrań. Zdjęłam za duży T-shirt, w którym spałam i rzuciłam go w kąt pokoju. Sięgnęłam po bluzkę, którą miałam zamiar teraz ubrać. Jednak coś mi przeszkodziło. A mówiąc dokładniej, to przeszkodził mi Harry, który „przykleił się” teraz do moich pleców i nie miał zamiaru mnie puścić.
- Dużo chętniej bym wstawał, kiedy budziłabyś mnie w takim stroju. – powiedział namiętnym głosem
- Tak, wiem, że jesteś największym zboczeńcem wszechczasów i myślisz tylko o jednym, ale przykro mi. Nie spełnię twoich próśb. – odpowiedziałam
- Nie moja wina, że mam taką seksowną dziewczynę. – oburzył się
- Dobra, dobra. I tak w to nie wierzę. – zapewniłam – A teraz mnie puść, bo chcę się ubrać. – rozkazałam
- Nie musisz. – powiedział szczerząc się i poruszając przekomicznie brwiami, nie powstrzymałam się i zaczęłam się śmiać
- Okay. Nie ma sprawy. – na twarzy szatyna pojawiło się wyraźne zdziwienie – No to idę na dół. – powiedziałam idąc w stronę drzwi
- Hej, hej. Poczekaj. – zatrzymał mnie – Może jednak się ubierz. – powiedział poważnym tonem – Mimo, że to moi przyjaciele, nie będą się zachwycać twoim ciałem. – był całkowicie poważny, co mnie rozbawiło, podeszłam do niego i oplotłam dłonie wokół jego pasa, spojrzałam mu w oczy uśmiechając się, jego mimika twarzy nie zmieniła się
- Kocham Cię, głuptasie. – powiedziałam i pocałowałam go delikatnie
Oderwaliśmy się od siebie i ubraliśmy się. Po chwili zeszliśmy na dół trzymając się za ręce. W salonie zastaliśmy Zayn’a i Niall’a, którzy siedzieli naprzeciwko siebie. Chyba żałowali, że tyle wypili. Harry usiadł obok bruneta i zaczął rozmowę. Ja postanowiłam pójść do kuchni. Podejrzewałam, że właśnie tam znajduje się trzeci z balowiczów. Muszę przyznać, że bałam się tego, co mogę tam zastać. Jednak postanowiłam wejść do środka. To, co zastałam… było… nie do opisania… Złość, ba! Wściekłość na Louis’a, w tamtej chwili nie znała granic.
- Lou! – wrzasnęłam – Przysięgam, że ja Cię kiedyś zabiję! – krzyczałam
- Ciii… Spokojnie… Boli mnie głowa. – uciszał mnie – Ja tylko szukałem czegoś, co pomogłoby na kaca… - tłumaczył się
Wszystko, dosłownie wszystko leżało… wszędzie. Płatki były porozsypywane praktycznie po całej podłodze, z jednej szafki wysypywał się cukier, a z drugiej mąka. Od lodówki do zlewu ciągnęła się wielka kałuża mleka. W rogu leżały rozsypane mikroskopijne kawałeczki szkła… po mojej szklance.
- Czemu tak… - Harry właśnie wszedł do kuchni i zaniemówił – Matko z ojcem! Louis! Co ty tu zrobiłeś?
- Szukałem czegoś na ból głowy… - odpowiedział
- Serio? I dlatego zrobiłeś jeden wielki rozpierdol? – zapytał
Próbowałam, dosłownie, próbowałam przemieścić się po pomieszczeniu. Moje oczy zobaczyły wielką stertę śmieci, która leżała wokół kosza.
- I szukałeś tych tabletek w koszu na śmieci?! – zapytałam
- Nie… Po prostu potknąłem się… No i niechcący… Przysięgam, że niechcący! Wywaliłem kosz… - wytłumaczył
- A to? – wskazałam na kałużę
- Chciałem się napić mleka, więc wyjąłem je z lodówki… No i w kartonie zrobiła się dziura i zaczęło wyciekać… Więc odłożyłem karton do zlewu.
- No faktycznie. Czasem tak się dzieje, że znikąd, sama, pojawia się dziura w kartonie mleka. – zakpił Harry
Miałam dość imprez, alkoholu, a przede wszystkim Louis’a. Jak można w kilka minut zrobić taki bałagan? Nigdy nie pojmę tego człowieka. Współczuję jego przyszłej żonie. Będzie musiała zatrudnić sprzątaczkę 24h na dobę. Nie będzie innego wyjścia.
- Masz w końcu te tabletki? – w kuchni zjawił się Zayn – O kurwa… Niall miał rację… Lou nie powinien tutaj przychodzić…
- I już nigdy nie przyjdzie. – powiedziałam – Wynocha mi stąd. – wygoniłam Lou i Zayn’a
- Pomogę Ci. – zaproponował Harry, kiedy chłopcy wyszli z kuchni
- Dziękuję, nie trzeba. – odpowiedziałam
- Na pewno? – przytaknęłam – To może pojadę po swoje rzeczy…
- Tak będzie najlepiej. – uśmiechnęłam się
Harry podszedł do mnie i mocno mnie przytulił.
- Nie wkurzaj się już tak na niego. – wyszeptał
Pocałował mnie i zniknął z mojego pola widzenia. Zabrałam się do sprzątania po „huraganie”, który przeszedł moją kuchnię i nazywa się Louis Tomlinson.

~ Niall ~
- Nialler, zmywamy się. – usłyszałem głos Lou, który razem z Zayn’em pojawił się w salonie
- Dlaczego? – zapytałem – Nie znaleźliście tych lekarstw?
- Próbowałem… - powiedział Lou, był nieco zasmucony, byłem ciekaw, co takiego się stało
- Próbowałeś i…
- I zrobił taki pierdolnik w kuchni, że nie zdziwię się, jak Em nie będzie chciała nas teraz znać. – odezwał się Zayn
- A mówiłem…
- A mówiłeś, że Louis nie powinien tam iść, tak, wiem. Jestem idiotą, że go tam wypuściłem. Zapamiętam to sobie na przyszłość. – przerwał mi brunet
- Naprawdę nie chciałem…
- Ty powinieneś się teraz tłumaczyć Em, a nie nam. Ale na pewno nie teraz. Jest wściekła, prawda? – zapytałem, szatyn przytaknął – Nie dziwię się.
- Dobra, chodźcie stąd. – ponaglił nas Zayn i wyszliśmy z domu Em
Wiem, do czego jest zdolny Louis. Dlatego nie chciałem, aby to on szukał tych tabletek. Ba! Ja nie chciałem, żeby ktokolwiek z nas szukał tych tabletek. Proponowałem, aby zaczekać na Em. Ona z pewnością pomogłaby nam bez żadnego ale… Powoli chyba zaczynam się zmieniać w Li, co mnie trochę niepokoi. To on zawsze był tym porządnym, który za nas otrzymywał opierdol. To on zawsze nas chronił i pilnował, żebyśmy nie wpakowali się w jakieś gówno, a wiem, że nie było łatwo. Nie jesteśmy „grzecznymi chłopcami”, którzy słuchają się mamusi. Wręcz przeciwnie. Lubimy imprezować. Alkohol? – zawsze. Mam przyczepioną etykietkę tego słodziaka. Ludzie myślą, że to ja jestem najmłodszy, a przecież tak nie jest. Może to dlatego, że jako jedyny nie mam żadnych dziar, może też wyglądam dosyć „grzecznie”. Nie wiem. Ale wcale tak nie jest. Tatuaż planuję sobie zrobić już od jakiegoś czasu. Może kiedy go sobie zrobię, ludzie przestaną tak o mnie myśleć? To zabrzmiało, jakbym tylko i wyłącznie dlatego chciał zrobić sobie tatuaż, a wcale tak nie jest. Podobają mi się tatuaże. Może nie w takiej ilości, co Harry, czy Zayn, ale uważam, że są świetne. Jestem pewien, że już niedługo będę posiadaczem kilku dziar. Jeszcze się wszyscy przekonają, że nie jestem grzecznym dzieciaczkiem.

~ Louis ~
Ja naprawdę nie chciałem zrobić takiego bałaganu. Te tabletki były nam potrzebne. Kac męczył niemiłosiernie. Niall miał rację. Trzeba było poczekać na Em. To jej mieszkanie. Nie powinienem grzebać w jej rzeczach. Już nigdy tego nie zrobię. Pewnie już nigdy Em nie wpuści mnie do swojego domu. Mam nadzieję, że jak trochę ochłonie, będę mógł z nią porozmawiać i ją przeprosić. Może mi wybaczy. Jest naszą przyjaciółką i nie zniósłbym myśli, że już nigdy nie będę mógł z nią porozmawiać, pośmiać się, poimprezować, popić… To byłoby straszne… Jest niesamowitą dziewczyną i zrobię wszystko, żeby mi wybaczyła.

~ Harry ~
Jeszcze raz sprawdziłem, czy wziąłem wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy. Wszystkich nie biorę. Będę się przeprowadzał stopniowo. Później pewnie sprzedam to mieszkanie. Bo po co niby mi puste mieszkanie? To bez sensu, prawda?
Nawet nie wiecie, jak bardzo cieszę się, że wreszcie razem zamieszkamy. Okay, nie jesteśmy ze sobą długo, ale bardzo się kochamy. Kto nam zabroni razem mieszkać? Nikt.
Świadomość, że już zawsze, budząc się, będę widział moją Em jest nie do opisania… Jest taka śliczna, kiedy śpi. Uwielbiam ją budzić. Jej zaspany głos, jej uśmiech działa na mnie jak nic innego. Harry Styles zakochał się. Bez pamięci. Na zawsze. Po raz pierwszy… i ostatni.
Zamknąłem drzwi mojego mieszkania i udałem się do samochodu razem z walizką pełną moich ubrań.
Już po kilkunastu minutach byłem u mojej dziewczyny. Zostawiłem walizkę w salonie i udałem się do kuchni. Miałem wyrzuty sumienia, że zostawiłem ją samą z tym, delikatnie mówiąc, bałaganem. Powinienem jej pomóc. Może jeszcze będę miał okazję. Wszedłem do pomieszczenia. Nie zdążyłem. Kuchnia lśniła, a Em kończyła myć podłogę.
- Szybko się uwinęłaś z tym… chujstwem. – stwierdziłem i przyciągnąłem ją do siebie
- Nie było łatwo… - powiedziała – Przysięgam, że ja kiedyś zwariuję z tym idiotą. – zaśmiałem się na jej słowa
- Nie pozwolę Ci na to. – zapewniłem i wpiłem się w jej słodkie usta
Wziąłem Em na ręce, a ta oplotła nogi wokół moich bioder. Kierowaliśmy się na górę nie przerywając pocałunku.
- Co ty kombinujesz? – Em zapytała z uśmiechem, kiedy byliśmy koło drzwi jej naszej sypialni
- Nic takiego. – odpowiedziałem i ponownie ją pocałowałem
Przekroczyliśmy próg sypialni. Postawiłem ją na podłogę i przygwoździłem do zimnej ściany. Złapałem jej nadgarstki i trzymałem ponad jej głową. Nie przestawałem jej całować. Czułem, że się uśmiecha. Zacząłem schodzić coraz niżej z pocałunkami. Musnąłem jej policzek, szyja, zagłębienie… Puściłem jej ręce i poczułem, jak wplata palce w moje włosy, a drugą ręką chwyta mnie delikatnie za kark. Krążyłem dłońmi po jej plecach i zjechałem na pośladki lekko je ścisnąłem, na co Em prawie niesłyszalnie jęknęła. Uśmiechnąłem się lekko i powróciłem do składania pocałunków na jej szyi. Najpierw były delikatne, ale później coraz bardziej… drapieżne. Jestem pewien, że zostawiłem ślad w postaci malinki.
- Harry… - wyszeptała
- Hmm?
- Proszę… Przestań – powiedziała cicho
- Dlaczego? – dalej całowałem jej szyję
- Ja… Nie mogę… - spojrzałem jej w oczy
- Co się dzieje? – zapytałem, a jej oczy się zaszkliły
Przestraszyłem się, że zrobiłem coś nie tak, że sprawiłem jej ból.
- Nie jestem gotowa… - wyszeptała nie patrząc mi w oczy
- Jak to? – nie rozumiałem, co ma na myśli
- Ja… Jeszcze nie… - mówiła cicho płacząc, doznałem olśnienia, szybko ją przytuliłem
- Ciii… Spokojnie. Nie miałem pojęcia… Myślałem, że masz to już za sobą… - tłumaczyłem – Nie płacz, proszę. – błagałem głaszcząc ją po głowie – Już dobrze. – spojrzałem w jej oczy – Kocham Cię. – pocałowałem ją w czoło
- Przepraszam… Wiem, że liczyłeś…
- Seks nie jest najważniejszy, tak? – unikała mojego wzroku, lekko złapałem jej podbródek i zmusiłem, aby spojrzała mi w oczy – Tak? – powtórzyłem, przytaknęła – Zaczekam tyle, ile będzie trzeba. – zadeklarowałem – Dlaczego mi nie powiedziałaś?
- Bo się bałam… - zaczęła – Myślałam, że mnie wyśmiejesz… Wiesz, to trochę dziwne, że jestem jeszcze dziewicą, przecież jestem już dorosła… - mówiła bardzo cicho – Sam się zdziwiłeś…
- Tak, ale tylko dlatego, że… - zaciąłem się - … no wiesz, bo miałaś już przecież chłopaka…
- Miałam, ale czułam, że to nie jest ten właściwy… Sama nie wiem, dlaczego z nim byłam. W sumie, może to dobrze, że mnie zdradził… Przynajmniej nie trwałam w związku, który nie miał najmniejszego sensu. – powiedziała – To z Tobą przeżyję swój pierwszy raz. Jestem tego pewna, ale jeszcze nie teraz.
- Rozumiem. – powiedziałem – Nie będę Cię do niczego namawiał – zapewniłem i pocałowałem ją w czoło

Nie miałem pojęcia, że Em jest dziewicą. Z jednej strony, to dobrze. Powinienem się cieszyć, że ze mną chce mieć swój pierwszy raz, prawda? I się cieszę, nawet nie wiecie, jak bardzo, ale jest jeszcze druga strona – boję się. Tak, dobrze przeczytaliście. Boję się, że zrobię jej krzywdę, że mnie znienawidzi… Albo, że zrobi to dla mnie, żebym nie musiał już czekać. To byłoby coś okropnego. Em musi tego chcieć. Tylko to będę brał pod uwagę. Moje potrzeby schodzą na drugi plan. Em jest najważniejsza. Musi być pewna, że tego chce, że jest na to gotowa. W innym przypadku, każdy kolejny seks będzie dla niej męczarnią i będzie przypominał i tym fatalnym pierwszym… Nie pozwolę na to. Przecież seks powinien być przyjemnością, a nie obowiązkiem. Tutaj chyba wszyscy się ze mną zgodzą, prawda?


~~~~~~~~
PRZEPRASZAM!!! 
Wiem, że długa przerwa, ale nie wyrobiłam się... 
Teraz jest dużo wolnego, więc obiecuję, że wezmę się w garść i postaram się coś napisać, żebym później miała tylko dodać rozdział. Mam nadzieję, że wybaczycie. 

poniedziałek, 9 grudnia 2013

22. "A obiecywali, że będą nad sobą panować"

~ Zayn ~
Stałem w tej kolejce jak głupi, a ona nawet nie drgnęła. Ludzie, dlaczego nie kupicie tych biletów wcześniej, co? To samo pytanie można by zadać mi, prawda? Otóż nie. Stoję tu dla mojego przyjaciela. Ma poważne kłopoty sercowe i muszę przy nim być. Tym bardziej, że jest on w stanie… tragicznym. Nie mogę go zostawić. Oczywiście, że wolałbym siedzieć teraz sobie w moim domu przed telewizorem, ale przyjaciel jest ważniejszy. Jednak to nie zmienia faktu, że byłem już na maxa wkurwiony. Stałem jeszcze przez chwilę, aż w końcu postanowiłem coś z tym zrobić. Z wściekłością przekląłem pod nosem i szybkim krokiem ruszyłem do kasy. Piękna blondynka spojrzała na mnie zza szybki. Stałem tak gapiąc się w jej tęczówki, a przed moimi oczami stanął obraz Ash. Ona jest milion razy ładniejsza od tej kasjerki! W końcu zdałem sobie sprawę z tego, że przez parę minut porównywałem każdy szczegół twarzy kobiety z Ash. Ta próbowała jakoś do mnie przemówić, jednak bezskutecznie. Kurwa, Zayn! Załatw te bilety! – krzyczałem na siebie w duchu. Świadomość powróciła razem z wszystkimi moimi nerwami.
- Przepraszam bardzo, ale mam pilną sprawę do załatwienia w Brukseli. Stoję tu prawie 3 godziny, a ta pieprzona kolejka zmniejszyła się jedynie o kilka osób! Czy może pani łaskawie ruszyć swoje cholerne dupsko i posunąć sprawy do przodu?! – wydzierałem się na nią tak, że chyba osoba stojąca na drugim końcu lotniska, usłyszała mnie, kobieta sztucznie się uśmiechnęła
- Przykro mi, panie Malik. Nie mogę nic z tym zrobić, a to, że jest pan gwiazdą, nie zmienia sytuacji. – powiedziała spokojnie
- Gówno Cię obchodzi, czy jestem gwiazdą czy nie. A mnie do kurwy nędzy nie obchodzi, że Tobie jest przykro! – darłem się coraz głośniej, patrzyła na mnie z lekko uchylonymi ustami – Albo coś z tym zrobisz, albo…
- Zayn! – usłyszałem wołania Hazzy, które przerwały moją wypowiedź
Odwróciłem się i zobaczyłem loczka idącego w moją stronę. To bardzo dziwne, ale był szczęśliwy. Jak to możliwe? Jeszcze przed chwilą był jak chodząca burza gradowa. Wszystko go wkurwiało. Nie można było się do niego odezwać nawet słowem. Odszedłem kilka kroków tak, aby jak najszybciej znaleźć się bliżej szatyna i dowiedzieć się, co się stało.
- Co ty się tak wydzierasz? – zapytał mnie rozbawiony – Wracamy do domu. – oznajmił
- Co, kurwa? – zaskoczył mnie – Ja tu stoję trzy godziny po te pieprzone bilety, a ty mi mówisz, że wracamy do domu? Pojebało Cię? – darłem się na niego – A co z Em? Już Ci się odwidziało? – nadal się szczerzył, zaczynałem się obawiać o jego psychikę – Co się z Tobą stało? – załapałem go za ramiona – Hej! Styles! Dlaczego nie chcesz do niej lecieć, co? Odpuściłeś sobie? – śmiał się ze mnie – Boże, idioto, co ty brałeś? Od kogo to miałeś? – potrząsałem nim, ten śmiał się coraz bardziej i nie odpowiadał
- Ode mnie. – powiedział cichy głos zza Hazzy, przesunąłem go na bok
- Em! – krzyknąłem i uściskałem ją – Jezus, Maria, co ty tutaj robisz? Jak dobrze, że wróciłaś! – krzyczałem z radości
Bardzo ją polubiłem. Zżyliśmy się ze sobą i chyba mogę powiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi, dlatego bardzo cieszyłem się na jej widok.
- Poważnie, ty mu coś dałaś? – zapytałem tak, żeby tylko ona to usłyszała
- Nie! Coś ty! – zaśmiała się – Po prostu się pogodziliśmy.
- Jak dobrze… - stwierdziłem, spojrzałem na Harr’ego wzrokiem zbójcy, podszedłem do niego i lekko walnąłem go w ramię – Jesteś debilem. – powiedziałem, po czym wszyscy się zaśmialiśmy

~ Harry ~
Jego mina była bezcenna. On naprawdę uwierzył, że coś brałem. Kiedy już wszystko się wyjaśniło, wszyscy wróciliśmy do swoich domów. No, prawie wszyscy, bo ja pojechałem do Em. Boże, jak to dobrze, że wróciła. Dostałem od niej ostatnią szansę i na pewno to wykorzystam. Już nigdy nie dam jej powodów do rzucenia mnie. Wierzę, że teraz nic nam nie stoi na przeszkodzie. Jesteśmy szczęśliwi. Znowu. I już zawsze będziemy. To z nią się zestarzeję. To z nią będę do końca życia. To z nią chcę umrzeć. Z nikim innym. Bo po co mi ktoś inny? Mam Em. Dziewczynę, która jest dla mnie wszystkim. Nie chcę niczego więcej.
Em otworzyła drzwi i weszliśmy do środka. Poszła do kuchni, aby przygotować coś do picia, a ja zaniosłem jej walizkę na górę. Szybko wróciłem do kuchni. Stanąłem w drzwiach i oparłem się o próg. Przyglądałem się jej z założonymi rękami. Nie zauważyła mnie. Krzątała się po pomieszczeniu przygotowując herbatę i układając ciastka na talerzu. Mam wielki skarb. Nie mam pojęcia, dlaczego tego nie doceniłem. Styles, jesteś idiotą! Podchodziłem niewielkimi krokami do mojej dziewczyny tak, aby mnie nie usłyszała. Kiedy byłem już wystarczająco blisko, nachyliłem głowę i pocałowałem delikatnie jej kark powodując gęsią skórkę na jej ciele. Później położyłem dłonie na jej talii. I ponownie złożyłem delikatny pocałunek w tym samym miejscu. Podniosła głowę i przytuliła się do mojego torsu. Dałbym sobie rękę uciąć, że na jej twarzy malował się przepiękny uśmiech.
- Podoba Ci się? – wyszeptałem do jej ucha
Lekko się ode mnie odsunęła i odwróciła do mnie przodem. Położyła ręce na moim karku i spojrzała w moje oczy. Wpatrywaliśmy się w swoje tęczówki przez dłuższą chwilę.
- Bardzo. – odpowiedziała uśmiechając się
Przysunąłem swoją twarz do niej i po chwili lekko musnąłem jej usta. Rozchyliłem jej wargi i wsunąłem język. Em bez wahania oddała pocałunek. Ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Jednak po chwili odsunęliśmy się od siebie. Em spojrzała mi w oczy.
- Kocham Cię. – powiedziała – Nawet nie wiesz, jak bardzo, ale nie rób tego nigdy więcej. – poprosiła
- Nigdy. – odpowiedziałem, musnęła moje usta – Kocham Cię. – powiedziałem i ponownie zatopiliśmy się w delikatnym pocałunku, jednak nie na długo
- Witaj ponownie, moja kochana księżniczko!!! – usłyszeliśmy krzyki i śmiechy dochodzące z salonu – Ojeeej, no wystarczy tych czułości, jeszcze będziecie mieli czas! – Louis podbiegł do nas i zaczął nas rozdzielać, co wywołało delikatny śmiech Em i moje lekkie zdenerwowanie
Moja dziewczyna wylądowała w objęciach Louis’a, później Liam’a, Niall’a.
- Nie mogliście trochę poczekać z tą wizytą? – zapytałem z lekką pretensją w głosie
- Daj spokój, Harry. – Em spojrzała na mnie z wyrzutem
- Rozumiem, że miałeś inne plany, Harry, ale to chyba nie ucieknie, prawda? – Louis ponownie zabrał głos – Macie przecież całą noc – zapewnił i się zaśmiał
- Wielki, kurwa znawca się znalazł. – mruknąłem pod nosem
- Harry, czy ty przypadkiem nie przesadzasz? Przecież to są nasi przyjaciele! – Em starała się mnie uspokoić – Siadajcie. Napijecie się czegoś? – zapytała chłopaków
Stwierdziłem, że Em ma rację. To są nasi przyjaciele i nie powinienem tak reagować.

~ Em ~
- Masz coś mocniejszego? – Zayn przekomicznie poruszył brwiami
- O nie… Ja z wami więcej nie piję! – zapewniłam
- Dlaczego? – Niall spojrzał na mnie oczami kota ze Shreka
- Obiecujemy, że już się tak nie schlejemy. – wtrącił się Lou
- A ja obiecuję, że tego przypilnuję. – zadeklarował Li
- No dobrze. Ale ja nie mam nic po za jedną butelką wina.
- To żaden problem! – Zayn krzyknął radośnie – Zaraz wracam z zapasami! Niall, Lou! Pomożecie mi! – rozkazał i już po chwili nie było ich w moim domu
Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy gapiąc się w telewizor, w którym leciały jakieś bezsensowne „ploteczki”. Czułam na sobie wzrok Hazzy. Spojrzałam w jego kierunku i lekko się uśmiechnęłam. Ponownie skierowałam swój wzrok na program. To uczucie nie dawało mi spokoju. Wiedziałam, że Harry obserwuje każdy mój ruch. Zaczęło mi to przeszkadzać.
- Przepraszam, muszę na chwilę wyjść. – oznajmiłam i ruszyłam na górę w celu odwiedzenia łazienki
Zostawiłam chłopaków samych. Nie wiem, co miał oznaczać ten przeszywający wzrok loczka. Nadal się gniewa za to, że nie wyprosiłam chłopaków? Nie mam pojęcia, ale jak niby mogłabym to zrobić? Przecież to są nasi przyjaciele, a nawet jakby nimi nie byli, no… tak się nie robi! I choćby te fochy miały trwać wiecznie, nie mam zamiaru go za to przepraszać. Nic złego nie zrobiłam. Podeszłam do umywalki i oparłam się o nią. Spojrzałam przed siebie i ujrzałam moje odbicie w lustrze. Patrzyłam na siebie przez dłuższą chwilę. Po jakimś czasie usłyszałam, jak drzwi łazienki się otwierają. W lustrze zauważam sylwetkę mojego chłopaka, który właśnie stoi obok mnie. Nie drgnęłam. Chłopak nachyla się i składa pocałunek na mojej szyi. Muszę przyznać, że to było bardzo przyjemne.
- Musimy wracać. Chłopcy pewnie już przyszli. – powiedziałam i skierowałam się do wyjścia z łazienki, jednak chłopak chwycił mój nadgarstek
- Jeszcze nie przyszli. – powiedział i przysuną mnie do siebie tak, że opierałam się plecami o jego tors, ponownie obdarzał moją szyję pocałunkami
- Harry… - wyszeptałam
- Hmm? – odpowiedział nie przerywając czynności
- Dlaczego tak się mi przyglądałeś? – zapytałam cicho, Harry lekko się zaśmiał
- Po jesteś bardzo pociągająca… - wyszeptał mi do ucha namiętnym głosem – Nawet nie wiesz, jak wielką mam na Ciebie ochotę. – nie zmieniał tonu, całował delikatnie moją szyję, kark i znowu szyję, tak w kółko. Chwycił krawędź mojej bluzki. Starał się delikatnie ją podwinąć, jednak nie pozwoliłam na to, zatrzymałam jego dłoń – Co się dzieje? – zapytał
- Nie teraz. Musimy już iść. – odpowiedziałam – Zostawiłeś Li samego na dole.
- Jest dużym chłopcem. Da sobie radę. – zapewnił
- Może i tak, ale jest naszym gościem. Tak nie można. – stwierdziłam
- Imprezę czas zacząć! – usłyszeliśmy głośny krzyk Zayn’a z dołu, Harry ciężko westchnął
- Dokończymy wieczorem. – powiedziałam i pocałowałam mojego chłopaka, chwyciłam go za rękę i pociągnęłam w stronę salonu
- Obawiam się, że to nie będzie możliwe. – stwierdził
- Dlaczego? – zapytałam z ciekawością
- Bo oni zaleją się w trzy dupy i nawet nie będzie się dało ich zwlec do ich własnych domów. Wtedy ty będziesz dobrą przyjaciółką, postanowisz ich przenocować. Wtedy pójdziemy do sypialni. Powiesz, że nie wypada, bo chłopaki śpią na dole. Ja nie będę mógł spać, bo będę miał wielką ochotę na Ciebie… - przerwałam mu namiętny, pocałunkiem
- W takim razie jutro też jest dzień. – powiedziałam, kiedy schodziliśmy po schodach
- Ale jutro ja będę…
- Dzisiaj, jutro, po jutrze, za miesiąc, za pięć lat, będziesz mieszkał u mnie. – powiedziałam stanowczo
- Naprawdę? – zapytał z uśmiechem na twarzy
- Oczywiście. – powiedziałam
Weszliśmy z uśmiechami do salonu. Może nie jesteśmy ze sobą długo, ale dlaczego mielibyśmy ze sobą nie zamieszkać? Kocham Hazzę, on kocha mnie, czego chcieć więcej?
- Co jest takie oczywiste? – zapytał mulat biegając z kuchni do salonu i z powrotem, czuł się jak u siebie w domu
- To, że Harry od dzisiaj ze mną mieszka. – odpowiedziałam spoglądając na mojego chłopaka, ten przysunął mnie do siebie i pocałował w czoło
- Kolejny powód do opicia! – krzyknął szczęśliwy Lou
Zaśmiałam się i ruszyłam w stronę kuchni w celu pomocy moim przyjaciołom. To, co zobaczyłam, sprawiło, że zapomniałam, jak się używa języka. Stałam z otwartymi ustami wgapiając się w alkohol, który został zakupiony i ustawiony na moim kuchennym stole. Zayn zaśmiał się tylko na mój widok i przystąpił do wyciągania kieliszków z szafki.
- Wy macie zamiar to wszystko dzisiaj wypić? – udało mi się z siebie wydusić pytanie
- A uważasz, że po co to kupiliśmy? – Niall odpowiedział pytaniem na pytanie
- Ok. Proszę bardzo, ale od razu mówię, że jeżeli schlejecie się tak, jak ostatnio, będziecie sobie szukać noclegu gdzieś indziej. – ostrzegłam
- Ojj… Em… Wyluzuj. Raz się żyje. – Zayn zabrał głos
- Zayn… - powiedziałam błagalnym tonem
- No dobrze. Postaramy się nie upić… Tak bardzo… - powiedział i zaśmiał się
Poszliśmy z powrotem do salonu. Siadłam obok Li i Hazzy i przyglądałam się, jak Lou układa na stole wszystko równo, co do milimetra. Mimowolnie lekko się zaśmiałam na ten widok.
- Spokojnie kochanie. Jeśli będzie trzeba, bez problemu pomogę Ci ich wypierdolić za drzwi. – zaśmiał się Harry, spojrzałam na niego wręcz zabijającym wzrokiem, na co ten się uśmiechnął i pocałował czubek mojego nosa – Przecież żartowałem. – zapewnił i przytulił mnie do siebie
~ 3 godziny później ~
Puste butelki walają się po całym salonie. Kieliszki porozrzucane po stole i po podłodze. Jeden nawet został stłuczony przez Lou, który chciał być uprzejmy i dolać mi alkoholu. Niestety nie udało mu się. Chłopcy spali na jednej kanapie wtuleni w siebie.
- Nie sądzicie, że powinniśmy ich jakoś zanieść do pokoju? – zwróciłam się do Liam’a i Harr’ego – Przecież oni leżą na tej kanapie jak połamani.
- Ja myślę, że w tej chwili im jest wszystko jedno, gdzie i jak śpią. – stwierdził Liam i lekko się do mnie uśmiechnął
- A obiecywali, że będą nad sobą panować. – przypomniałam
- Skarbie, jeżeli chodzi o takie rzeczy, jak alkohol, to nie wierz im. Milion razy już tak było i za każdym sytuacja się powtarzała. To się nigdy nie zmieni. – powiedział loczek, ciężko westchnęłam
- Nie będę wam siedział na głowie. Wrócę już do domu. – oznajmił Li
- Ale jak chcesz, to możesz nocować u mnie… znaczy u nas. – powiedziałam i szybko się poprawiłam – Nie ma sensu, żebyś po nocy wracał do domu.
Liam był nieugięty. Ubrał się i wyszedł z domu. Wsiadł do taksówki, którą zamówił i już po chwili nie było po nim żadnego śladu. Zamknęłam za nim drzwi na klucz i wróciłam do mojego chłopaka.
- To jak? Idziemy spać, do NASZEJ sypialni? – zapytał podkreślając odpowiednie słowo
- Oczywiście. – powiedziałam i pocałowałam mojego chłopaka


~~~~~~~~
Przepraszam za opóźnienia, ale nie miałam możliwości wcześniej dodać rozdziału.

niedziela, 1 grudnia 2013

21. "Pocałuj mnie."

~ Ash ~
Co za idiota! Gdybym mogła, natychmiast bym go zabiła. Jak on mógł tak ją zranić? Nigdy mu tego nie wybaczę i zawsze będę uważała, że jest kompletnym dupkiem, ale to wszystko nie jest takie proste. Em go kocha. Była z nim naprawdę szczęśliwa. Wiem, że Harry jest dla niej najważniejszy i to, co powiedział w tym programie, tego nie zmieni. Może jest teraz wkurzona, zraniona, ale wiem, że nigdy nie przestanie go kochać. To jest jej chłopak. Na zawsze. Jestem tego pewna. Harry tak łatwo nie odpuści. Wiem, że zrobi wszystko, aby mu wybaczyła. Widziałam, jak na nią patrzy. Z wielką czułością, tak jakby widział w jej oczach cały swój świat. Wiem, że było to szczere, a moja wściekłość na niego, to już inna sprawa.
Razem z Jenn kazałyśmy jej się zdrzemnąć. To dobrze jej zrobi. Zostawiłyśmy ją samą z nadzieją, że odpocznie od tego wszystkiego. Zeszłyśmy do salonu i rozmawiałyśmy o tej sprawie popijając kawę.
- Co on powiedział w tym wywiadzie? – zapytała mnie Jenn, spojrzałam na dzisiejszą gazetę, która leżała na stole
- Nie czytałaś jeszcze. – stwierdziłam, blondynka przytaknęła i wzięła gazetę do ręki i zaczęła ją przeglądać z prędkością światła
Wreszcie znalazła odpowiedni artykuł. Przyglądałam się jej, jak ta czyta gazetę. W pewnym momencie zamknęła ją i odłożyła na bok. Spojrzała na mnie i nic nie mówiła przez chwilę
- A co, jeśli rzeczywiście nie chciał tego powiedzieć? Przecież później powiedział prawdę. – mówiła bardzo cicho – Co, jeśli on naprawdę ją kocha?
- Kocha ją. Jestem tego pewna. – odpowiedziałam – Wystarczyło spojrzeć na nich, kiedy byli razem. Oni świata poza sobą nie widzieli. Harry patrzył na Em, jak na swój największy skarb. – opowiedziałam
- Nie sądzisz, że powinna dać mu jeszcze szansę? – zapytała mnie, przez chwilę nic nie mówiłam
- Nie mam pojęcia, co powinna zrobić. – stwierdziłam – Ale wydaje mi się, że są dla siebie stworzeni. Są zapisani dla siebie gdzieś tam na górze. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak ona była szczęśliwa z Hazzą. – powiedziałam – Kiedy byłam w Londynie, powiedziała mi, że dopiero przy Harry’m dowiedziała się, co tak naprawdę znaczy miłość.
- To chyba musimy ich pogodzić ze sobą, prawda? – dopytała
- Jestem wkurzona na tego palanta, co zrobił Em, ale chyba masz rację. – przyznałam

~ Harry ~
Stałem pod drzwiami Zayn’a i czekałem, aż je otworzy. Nie mam pojęcia, po co ja do niego w ogóle przyjeżdżałem. Wydawało mi się, że może znać adres Em. Dopiero teraz zrozumiałem, jak to było głupie. Skąd niby on miał to wiedzieć? Własny chłopak nie zna jej adresu, a co dopiero Zayn… Moja głupota nie zna granic, ale chwytałem się wszystkiego. Byłem tak zdesperowany, że już sam nie wiedziałem, co mam robić, żeby ją odzyskać. Dzwoniłem do niej cały czas, ale najpierw nie odbierała, a później wyłączyła telefon.
W końcu drzwi przyjaciela otworzyły się. Przywitaliśmy się ze sobą i weszliśmy do środka.
- Wiem, że o głupie pytanie i na pewno nie znasz na nie odpowiedzi, ale znasz może adres Em? Ten z Brukseli? – zapytałem
- Ty chcesz teraz do niej jechać? – zdziwił się – I myślisz, że otworzy Ci drzwi?
- Nie wiem, ale muszę spróbować. Muszę ją odzyskać… Nie mogę jej stracić… - zaczynam się cały trząść z bezradności – Muszę zrobić wszystko, żeby mi wybaczyła… Nie mogę tego tak zostawić, rozumiesz? Ona jest moja. Powinna być tylko moja, a ja jak ostatni kretyn pozwoliłem jej stąd wyjechać… Nigdy sobie tego nie wybaczę. – mój głos coraz bardziej drżał, jeszcze nigdy nie byłem tak zdenerwowany
- Harry, uspokój się. To nic nie da. – zapewniał mnie – Spróbuję się dowiedzieć, gdzie mieszka, okay? Zostań tutaj. Usiądź i nie denerwuj się.

~ Zayn ~
Pierwszy raz widziałem go w takim stanie. Bałem się o niego. Naprawdę się o niego bałem. Jedyne, co mogłem zrobić, to zadzwonić do Ash i błagać ją, aby dała mi ten adres. W innym przypadku, Harry może się załamać psychicznie. Kocha Em. Wszyscy to wiedzą, i nie dziwię się, że chce ją odzyskać, ale on już jest wykończony psychicznie. Boję się, że jeżeli Em mu nie wybaczy, popadnie w depresję, albo zrobi sobie coś głupiego.
Jak najszybciej wybrałem numer blondynki i z niecierpliwością czekałem, aż usłyszę jej delikatny głos. Wreszcie Ash się odzywa.
- Wiem, że to, że mi to powiesz, graniczy z cudem, ale podasz mi adres Em? – zapytałem – To bardzo ważne.
- Co się dzieje? – usłyszałem jej zatroskany głos
- Harry u mnie jest. Błaga mnie o to, abym powiedział jej, gdzie mieszka Em. Jest w strasznym stanie. Załamał się. Nigdy nie był tak przybity jak teraz. – opowiadałem – Wiem, że jesteście teraz na niego wściekłe, ale on naprawdę kocha Em. Nie widzi poza nią świata i boję się, że może zrobić sobie cos głupiego.
- Wyślę Ci adres sms’em. – powiedziała cicho
- Nawet nie wiem, jak mam Ci dziękować. – odpowiadam – Jesteś kochana. Dziękuję.
Jakimś cudem się udało. Zbiegłem szybko do mojego przyjaciela poinformować go, gdzie mieszka Em.

~ Em ~
Obudziłam się. Jak się okazało, spałam tylko godzinę. Nie miałam ochoty schodzić na dół. Chciałam pobyć sama. Przemyśleć to wszystko. Może powinnam mu wybaczyć? Może rzeczywiście kocha mnie tak, jak ja jego? Dlaczego mamy teraz oboje cierpieć? Ja tu, a on w Londynie? Nie możemy cieszyć się sobą, przy sobie? Już sama nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim myśleć. To wszystko jest zbyt trudne.
Włączyłam laptopa i od razu zalogowałam się na twitter’a. Przeglądałam tweety moich znajomych, aż w końcu zobaczyłam coś, czego się nie spodziewałam.
Wiem, że jestem idiotą. Najgorszy palant na świecie, ale ja naprawdę Cię kocham i przyrzekam, że zrobię wszystko, żebyśmy znów byli razem.
Moje oczy się zaszkliły na widok słów Harr’ego. Przeczytałam tego tweet’a kilka razy, aż w końcu wyłączyłam tweetera. Muszę o tym zapomnieć. Chociaż na chwilę. Przeglądałam jakieś wiadomości w internecie, które tak naprawdę mnie nie interesowały. Moją uwagę przykuł nagłówek jednego z artykułów. ‘Wielka afera wszechczasów.’ Ciekawe, co to za ‘afera’. Bez zastanowienia kliknęłam na tytuł. Już po chwili czytałam słowa jakiegoś dziennikarza.
‘Kilka godzin temu, dotarły do nas zaskakujące zdjęcia. Członek sławnego boy bandu jest przez nas podejrzewany o bójkę! Ale to nie jest byle jaka bójka. Chłopak został przyłapany na tym, jak wychodzi z domu swojego menagera z zakrwawioną twarzą. Wsiadł do swojego samochodu i odjechał. Jakiś czas później w podobnym stanie wyszedł właściciel mieszkania. Nie da się ukryć, że mieli poważny konflikt między sobą. Czy dotyczył on ostatniego wywiadu udzielanego przez zespół? Tego jeszcze nie wiadomo, ale jest pewne, że Harry Styles będzie cieszył się jeszcze większa popularnością niż dotychczas.’
Moje serce momentalnie zaczęło szybciej bić. Czytałam artykuł kilkakrotnie. ‘[…]wychodzi z domu swojego menagera z zakrwawioną twarzą […] Harry Styles […]’  Tylko tyle do mnie docierało. Co z nim? Czy wszystko w porządku? Nic mu nie jest? Te pytania nie dawały mi spokoju. Nawet nie wiem, kiedy zaczęły spływać łzy po moich policzkach. Nie usłyszałam, jak otworzyły się drzwi mojego pokoju, a już po chwili obok mnie siedziała Jenn.
- Słońce, co się stało? – zapytała zatroskana
Nie odpowiedziałam. Jenn zauważyła artykuł, który czytałam. Wzięła laptopa i również się z nim zapoznała. Po chwili go odłożyła na komodę. Przytuliła mnie.
- Na pewno jest wszystko w porządku. – uspokajała mnie
- Jak ja mogłam go tam zostawić? Jak mogłam to zakończyć? Przecież go kocham… - mówiłam przez łzy
- Spokojnie. Wszystko się ułoży. Zobaczysz, że jeszcze chwila i będziecie znowu razem. – zapewniała mnie
- Muszę tam wracać. Muszę go zobaczyć.

~ Harry ~
Jakimś cudem udało mi się uspokoić, kiedy dostałem jej adres. Od razu wsiadłem do samochodu, oczywiście razem z mulatem, bo stwierdził, że nie puści mnie samego. Już po kilkunastu minutach byliśmy na lotnisku. Szybko ruszyliśmy w stronę kasy, aby kupić bilety. Była cholerni długa kolejka. Dlaczego?! Niecierpliwie stąpałem z nogi na nogę. Szybciej, do cholery, ja nie mam czasu! Wrzeszczałem w głębi duszy.
- Uspokój się. Zdążymy. – zapewniał mnie Zayn
- Łatwo Ci, kurwa powiedzieć. Ja muszę tam być. Teraz! – wykrzyczałem
Spojrzałem na zegarek – za dziesięć minut mamy samolot, a przed nami kilometrowa kolejka. Wkurzyłem się. Bez wahania ruszyłem do kasy. Uprzejmie przeprosiłem kobietę, której teraz była kolejka i obiecałem, że tylko o coś zapytam.
- Przepraszam, ale zaraz mam samolot. Czy mógłbym teraz kupić bilety? – zapytałem brunetki, która zajmowała się sprzedawaniem biletów
- Przykro mi, ale kolejka obowiązuje wszystkich. Nawet taki sław, jak pan, panie Styles. – starała się być jak najbardziej uprzejma
- Zajebiście, kurwa. – powiedziałem i wróciłem na swoje miejsce
Nie zdążę. Na pewno nie zdążę.
Po upływie kilku minut usłyszałem informację na temat odprawy MOJEGO samolotu. Kolejka zmniejszyła się o 3 może 4 osoby. W takim tempie, to nie wyrobię się nawet na jutrzejszy samolot.
Staliśmy w tej kolejce już prawie dwie godziny. Ludzie! Ile można kupować bilet! Było może połowę ludzi przede mną. Z każdą chwilą jestem coraz bardziej wściekły. Zayn najwyraźniej to zauważa.
- Idź, sobie usiądź. Kup sobie coś do picia, może się uspokoisz. Ja poczekam. – usłyszałem głos przyjaciela
- Dzięki. – odpowiedziałem i ruszyłem w stronę sklepu
Od razu przypomniało mi się pierwsze spotkanie z Em. Wspomnienie wróciły. Postanowiłem kupić sobie ‘naszego’ batona. Ruszyłem w stronę odpowiedniej półki i szukałem mojego ‘celu’. Wreszcie moim oczom ukazał się upragniony baton. Zaśmiałem się, ponieważ był ostatni. Zupełnie tak, jak wtedy.
- Wiem, że to nie jest kulturalne, ale mógłbyś oddać mi tego batonika? – usłyszałem głos cytujący moje słowa, głos, który tak bardzo kochałem, który tak bardzo chciałem usłyszeć

~ Em ~
Niepewnie odwrócił się w moją stronę. Nie wiedział, jak ma zareagować. W sumie, to sama nie wiedziałam, czy dobrze, że to powiedziałam. Jedno jest pewne, kiedy zobaczyłam jego wyćwiczoną sylwetkę, od razu chciałam do niego podbiec i go przytulić. Chciałam zasmakować jego cudownych ust. Podeszłam do niego bliżej.
- Em. Co ty tutaj robisz? – zapytał z niedowierzaniem
- Wróciłam. – wyszeptałam – Do Ciebie.
Przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Poczułam zapach jego perfum, który tak bardzo kochałam. Brakowało mi tego.
- Wszystko w porządku? – zapytałam dotykając jego czoła, Harry się uśmiechnął
- Spokojnie, nic mi nie jest. To tylko małe zadrapanie. – zapewniał
- Nie wygląda mi to na ‘małe zadrapanie’. – nie przekonał mnie, zaśmiał się na moje słowa – Co w tym takiego śmiesznego?
- Nic. To słodkie, że się tak o mnie troszczysz, ale naprawdę, wszystko jest okay.
Uśmiechnęłam się i znów się wtuliłam w jego rozgrzany tors. Staliśmy tak przez dłuższą chwilę nie ruszając się.
- Pocałuj mnie. – powiedziałam cicho
Po chwili poczułam delikatne muśnięcie moich ust. Nie o to mi chodziło. Rozchyliłam jego usta i wsunęłam język, który po chwili zaczął walczyć ze swoim przeciwnikiem. Wreszcie poczułam to, czego tak bardzo pragnęłam. Znów mam przy sobie mojego chłopaka. Mam nadzieję, że tym razem już na zawsze.
- Przepraszam za wszystko. – powiedział, kiedy oderwaliśmy się od siebie – Przepraszam, za to, co powiedziałem. To nigdy się nie powtórzy. – doskonale to wiedziałam, nie chciałam tego słuchać, więc ponownie go pocałowałam
Ruszyliśmy do kasy. Zapłaciliśmy za naszego batonika i wyszliśmy ze sklepu.
- Pamiętasz, jak zapytałaś mnie, czy poleciałbym za tobą…
- Harry, nie mówmy o tym. – przerwałam mu
- Zrobiłbym to. – odpowiedział – Poleciałbym za Tobą nawet na koniec świata. – zapewnił mnie i pocałował w czoło


~~~~~~~~
Mam dość. Od dzisiaj nie przejmuję się komentarzami. Chcecie, to komentujcie, nie chcecie, to nie. Mam już dość tego ciągłego upominania i proszenia. To i tak niczym nie skutkuje, ale wydaje mi się, że wypadałoby docenić to, co robię i napisać, czy wam się podoba, czy nie i powiedzieć, co ewentualnie zmienić. Dużo osób obserwuje tego bloga i co z tego? Nawet nie raczą napisać jednego głupiego słowa. Mało tego, nawet wam się nie chce kliknąć w ankietę. Chyba nie wymagam od was dużo, prawda? Ale to nic. Od dzisiaj koniec. Róbcie, co chcecie.
Szablon by S1K